طی نشستی که در هفته‌ی جاری در زمینه‌ی جابه‌جایی هوایی شهری (Urban Air Mobility) برگزار شد، دست‌اندرکاران این حوزه تازه‌ترین دیدگاه‌های خود را به اشتراک گذاشتند.
اریک آلیسون، مدیر اوبر الِوِیت (Uber Elevate) که بخش فن‌آوری هوایی شهری اوبر است، تاکید می‌کند که این شرکت از سه سال گذشته به طور جدی وارد این عرصه شده است.
او می‌گوید: «فن‌آوری به سرعت در حال رشد است و با کمک بستری که اوبر از طریق شبکه‌ی گسترده‌ی خود اجرایی می‌کند، پروازهای هر روزه [در شهر] چندان دور از انتظار نخواهد بود.»
از سویی راس پروت پسر، که در زمینه‌ی توسعه‌ی مسکن فعالیت دارد، در حال ایجاد زیرساخت‌هایی است تا بتواند با استفاده از منطقه‌ی وسیع ۲۷ هزار هکتاری الیانس تگزاس، به توسعه‌ی طرح‌های اوبر کمک کند. شرکت او هم‌چنین با مشارکت دانشگاه دیلویت در «منطقه‌ی نوآوری دیلویت» می‌کوشد طرح‌هایی را برای تجمیع فعالیت شرکت‌های فعال در زمینه‌ی حمل‌ونقل آینده پیش ببرد.
مایکل رومانوفسکی مدیر بخش نوآوری و سیاست‌گذاری اداره هوانوردی فدرال هم درباره‌ی نیاز به وضع قواعد مشخص در حوزه‌ی جابه‌جایی هوایی شهری می‌گوید: «ما وضع‌کننده‌ی قوانین هستیم و وظیفه داریم که امنیت سیستم و هواگردهایی را بررسی کنیم که در این سامانه فعال خواهند بود. اداره هوانوردی فدرال هم‌اکنون در مرکز نوآوری خود با ۳۰ شرکت همکاری می‌کند تا به آن‌ها در دریافت گواهینامه برای هواگردهای شهری خود کمک نماید. اما ارائه‌ی گواهینامه فقط یک مرحله است. گام مهم بعدی کمک به درک عمومی از ایمن بودن این هواگردهای شهری است.»
نکته‌ی قابل تأمل آن است که نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا نیز به توسعه‌ی این سامانه‌ها اشتیاق دارد و روند پیشرفت این حوزه را دنبال می‌کند. ویل راپر معاون محصولات، فن‌آوری و لجستیک نیروی هوایی آمریکا می‌گوید: «نوآوری‌های بسیار زیادی وجود دارد که خارج از چارچوب دولت انجام شده است. برای مدت‌ها ارتش به دارایی‌های نظامی تکیه کرده است اما اکنون همان سیستم‌هایی را می‌خواهد که شرکت‌ها برای حوزه‌ی تجاری می‌سازند. ما از یک تهیه کننده در حال تبدیل شدن به یک شریک هستیم.»
او ادامه می‌دهد: «ما باید از چارچوب خود خارج شویم و به جایی برویم که نوآوری اتفاق می‌افتد. زمانی که به هواگردهای شهری و تاثیر زیادی که می‌توانند بر اقتصاد بگذارند نگاه می‌کنیم، نیروی هوایی نمی‌تواند بیکار بنشیند و امیدوار باشد که بازار رشد کند. ما گمان می‌کنیم که می‌توانیم از نخستین استفاده‌کنندگان این فن‌آوری باشیم.»
اما چگونه می‌توان حمل‌ونقل با هواگردهای شهری را به امری روزانه تبدیل کرد؟ مدیر بخش هوایی اوبر، موضوع را این‌طور تحلیل می‌کند: «برای این کار نیاز به تمرکز تلاش‌ها در زمینه‌ی سیاست‌گذاری، سرمایه‌گذاری و زمان‌بندی است که اگر هر یک از این عوامل به شکل مناسب انجام نشود، بازار این فن‌آوری به درستی توسعه نمی‌یابد. بنابراین وقتی که هواگردها آماده باشند، زیرساخت‌ها فراهم شده باشد و قوانین هم موجود باشد، می‌توانند در زمینه‌ی تجاری حرفی برای گفتن داشته باشند.»
از دیگر نگرانی‌های جامعه در زمینه‌ی جابه‌جایی هوایی شهری، می‌توان به این موضوع اشاره کرد که آیا هواگردهای شهری از بالای خانه‌ی مردم عبور می‌کند؟ رومانوفسکی در این زمینه می‌گوید: «باید به این اطمینان برسیم که جامعه کاملا موضوع را درک می‌کند. ما می‌توانیم هواگردها را تا حد ممکن کم‌صدا کنیم اما به واقع کجا باید پرواز کنند؟ محتمل‌ترین مسیرها روی بزرگراه‌هاست، همان کاری که هلیکوپترها در ارتفاع پایین انجام می‌دهند اما در نهایت زمانی که مردم بدانند این وسایل چقدر ساکت کار می‌کنند، می‌توان از برنامه‌ریزی تصادفی برای ایجاد مسیرهایی استفاده کرد که فقط از روی خانه‌های مشخصی می‌گذرند.»
در نهایت باید گفت که هم شرکت‌های خصوصی و هم نهادهای دولتی مانند نیروی هوایی آمریکا، ناسا و اداره هوانوردی فدرال از نقش پررنگی که هواگردهای شهری در آینده خواهند داشت آگاهند و از هم‌اکنون می‌کوشند سهم خود را در این حوزه افزایش دهند.