در عملیات نجات غریق به روش سنتی نه تنها نیاز به استفاده از نیروی انسانی متعدد با تخصص های مختلف است، بلکه به قایق نجات، ابزار و تجهیزات زیادی نیز هست. علاوه بر آن زمان طلایی نجات که خود مهم ترین مسئله است، دستخوش تأخیر و یا تباه شدن خواهد بود.
این ایده بر اساس مفهوم مراقبت، امداد و نجات انسان ها به واسطه ی هواپیماهای بدون سرنشین مورد تحقیق و توسعه قرار گرفته است.
این سامانه پهپادی به واسطه ی حسگرها و عملکرد خودکنترل و مبتنی بر هوش مصنوعی امکان انجام عملیات ناوبری تا محل غریق و نیز جلوگیری از غرق شدن با در اختیار گذاشتن جلیقه نجات و بازگشت به ساحل و محل امن را دارا می باشد.
انگیزه و هدف این اختراع
- کاهش زمان جست و جو، امداد و نجات
- حفظ جان انسان ها(نیروهای امداد/نجات و حادثه دیده)
- حذف یا کاهش نیروی انسانی و تجهیزات متعدد
خصوصیت ها و توسعه در آینده
- کشف محل وقوع حادثه در کمترین زمان
- اعزام تجهیزات نجات غریق و ناوبری به صورت کاملاً خودکار تا محل وقوع حادثه
- انجام عملیات بدون خطر نجات غریق
- کاهش هزینه های جانبی مادی و معنوی
سناریو بهره برداری
- نصب ایستگاه های هوشمند آگاه سازی خطر
- کمک به نیروهای امداد از طریق حسگرهای تشخیص غریق
- سامانه هشدار عمومی و اعلام به نیروهای امداد و نجات
- سامانه هدایت خودکار و مرکز کنترل پهپاد
- انجام عملیات نجات غریق پس از یافتن محل وقوع حادثه و در اختیار گذاشتن جلیقه نجات به فرد غرق شده
- تبدیل وضعیت پهپاد به ربات شناور سطحی
- ناوبری و هدایت غریق توسط ربات شناور سطحی خود کنترل به سمت محل امن/ساحل