پهپاد دریایی اسکن ایگل

در سال ٢٠٠٢، اسکن ایگل (ScanEagle) اولین پرواز خود را با موفقیت انجام داد. ScanEagle در کارخانه هوافضای بوئینگ در اورگان وارد خط تولید شد. در ژوئیه ٢٠٠۴ ، USMC (سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا یا U.S. Marine Corps) قرارداد دو وسیله نقلیه هوایی را که در سپتامبر ٢٠٠۴ به عراق اعزام شده بودند، منعقد کرد.

طبق قراردادی که در آوریل ٢٠٠۵ منعقد شد، نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا (United States Navy) ScanEagles را از ژوئیه ٢٠٠۵ روی ١۵ ناوشکن و LSD مستقر کرد. در دسامبر ٢٠٠۶، ارتش استرالیا قراردادی را برای اسکن ایگل منعقد کرد که در عراق نیز مورد استفاده قرار می گرفت.

پهپاد اسکن ایگل از پنج قسمت (ماژول) اصلی قابل تعویض در میدان نبرد تشکیل شده است: دماغه، بدنه، اویونیک (وسایل ارتباطی و هدایتی، دوربین‌ها و…)، بال و سیستم محرکه (موتور).دارای بدنه استوانه ای به قطر ٢٠٠ سانتیمتر با بالهای کشیده شده در وسط در بالای بدنه با طول ٣.١ متر است. همچنین برای کار در محیط های سرد می تواند مجهز به گرمایش کاربراتور و یک پوشش بال یخ فوبی باشد.مأموریت‌های ScanEagle شامل اطلاعات ، نظارت و شناسایی (ISR)، عملیات خدمات ویژه، عملیات اسکورت، حفاظت از خطوط دریایی و کاروان، حفاظت از تاسیسات با ارزش، رله ارتباطات صوتی، تصویری و داده ای با سرعت بالا می‌باشد.

پهپاد اسکن ایگل را می‌توان در خشکی، کشتی‌های دریایی توسط منجنیق پنوماتیک با سرعت پرتاب ٢۵ متر بر ثانیه پرتاب کرد. همچنین در عملیات پرتاب هوایی از میزبان C-130 Hercules یا V-22 Osprey نیز این پهپاد را پرتاب نمود.سیستم بازیابی ScanEagle بر اساس سیستم بازیابی اثبات شده SkyHook است که در اصل برای پهپاد SeaScan توسعه یافته است.

 

سیستم بازیابی SkyHook از یک خط توقف یا گرفتگی استفاده می کند به این صورت که وسیله نقلیه مستقیماً برای نزدیک شدن به خط چسبندگی پرواز می کند و قلابی که در نوک بال هواپیمای هوایی نصب شده است در خط گیر می کند. برای ایجاد خط چسبندگی سیم فلزی جرثقیل را به وسیله boom (تیر بلند برای حفظ کشش پایین بادبان) به طول ١۵.٢متر در حالت کشیدگی نگه داشته تا زمان درگیری قلاب پهپاد را نگه دارد.